काठमाडौंमा होटल व्यवसाय गरी बसेका म्याग्दीको बेनी नगरपालिका- २ बगरफाँटका दुर्गाबहादुर थापा सपरिवार गाउँमा फर्किएर केराखेती र कुखुरापालन गर्न लागेको ठिक एक वर्ष भयो।
जीवनको उर्वर समय मलेसिया र विभिन्न खाडी मुलुकमा बिताएका ज्यामरुककोट सानालेखका ध्रुब थापा गत वर्षदेखि गाउँमै तरकारी खेती गरेर बसेका छन्।
जिल्लाको बेनी नगरपालिका–३ भकिम्लीका धनबहादुर छन्त्याल विश्वव्यापीरूपमा कोरोना महामारी सुरू भएपछि कतारस्थित कार्यरत कम्पनी बन्द हुँदा गाउँ फर्केर फलफूल खेती र पशुपालनमा जमेका छन्। त्यसैगरी मङ्गला गाउँपालिकाको अर्मनका सुरेश सापकोटा, मालिकाको देवीस्थानका जसबहादुर फगामी, रघुगङ्गाका सागर भण्डारी, अन्नपूर्ण गाउँपालिकाको शिखका टेकबहादुर बुद्धुजालगायत जिल्लाका तीसभन्दा बढी युवाले विदेश र सहरको बसाइँलाई बिट मारेर गाउँमा फर्किएका मात्रै होइनन्, कृषि र उद्योगजन्य व्यवसाय गरेर गाउँमा पनि पैसा कमाउन सकिन्छ भन्ने गतिलो सन्देश दिएका छन्।
विदेश र सहरबाट गाउँमा फर्केर कृषिकर्ममा लागेका युवाले उत्पादन गरेका तरकारी र पशुपंक्षी रैथाने किसानले उत्पादन गरेका कृषि उपज तथा पशुभन्दा उन्नत र फरक हुने गरेको यस क्षेत्रका व्यापारीले बताएका छन्।
सहर र विदेशमा सिकेको सीप एवं प्रविधिको प्रयोग गरी गाउँमा कृषिकर्म गरेका युवा नयाँ उत्साहका साथ लागेको आफूले पाएको मङ्गला गाउँपालिका कृषि शाखाका कृषि प्राविधिक जगत बानियाँले बताए।
धान फल्ने १६ रोपनी खेतमा मालभोग र रानीजातका केराखेती गरेका दुर्गाबहादुरले कोरिया र काठमाडौंको रोजगारी र व्यवसायभन्दा आफ्नै गाउँको माटोमा गरिएको व्यवसायले बढी आनन्द दिएको बताए।
‘पैसाको खोजीमा कहाँकहाँ भौंतारियो, तर कतै पनि सन्तुष्ट हुन सकिएन’, ५२ वर्षीय थापाले भने, ‘तर पैसाको सुगन्ध त आफ्नै माटोमा पो पाइँदोरहेछ।’
उनी १४ वर्ष कोरियामा पोखेको पसिनाको मूल्यभन्दा गाउँमै गरेको श्रमको प्रतिफल निकै मीठो भएको बताउँछन्।
थापाले जस्तै विदेश र सहर बसेर गाउँ फर्किएका धेरै युवाले गाउँको माटोमै पैसाको महत्व पाउन थालेको बताएका छन्। भारतको मुम्बईस्थित पाँचतारे होटलमा कुकको काम गरेका बगरफाँटका गणेश घिमिरे र युएईको एक होटलमा १० वर्षसम्म काम गरी गत वर्ष गाउँ फर्केर होटल व्यवसाय सञ्चालन गरेका राजु कार्कीले आफ्नै ठाउँमा सानो भए पनि व्यवसाय सञ्चालन गरेर त्यसबाट प्राप्त हुने आम्दानीको मज्जै बेग्लै हुने बताए।
घिमिरेले गाउँमा नै होटल तथा रेष्टुराँ सञ्चालन गरेका छन् भने कार्कीले म्याग्दीको नयाँ पर्यटकीयस्थल लभ्लीहिलमा सञ्चालित लभ्लीहिल रेष्टुरेन्टमा कुकको काम गर्दै आएका छन्।
थापा, छन्त्याल, कार्की, घिमिरे, सापकोटा र फगामीजस्ता धेरै व्यक्ति अहिले सहर छाडेर गाउँमा फर्किएका छन्।
गत वर्षदेखि महामारीका रूपमा फैलिएको कोरोना सङ्क्रमणको आशंकामा सहरमा रहेकाहरू गाउँ फर्किएपछि गाउँले नयाँ त्राण पाएको छ।
यसले गर्दा गाउँमा निकै चहलपहल बढेको छ। विभिन्न पेशा/व्यवसाय तथा अध्ययनका लागि सहर बसेकाहरू फर्किएपछि गाउँको रूप फेरिएको छ।
अरू बेला गाउँ आउँदा साथीभाइसँग भेटघाट गरेर गफिने र गाउँघर घुमफिर गर्ने अवस्था भने अहिले छैन।
पछिल्लो समय वृद्धाश्रमजस्तो देखिने गरेको गाउँमा युवायुवतीको आगमनले खेतबारीको कर्ममा समेत ठूलो सहायता मिलेको छ।
युवाहरू धमाधम गाउँ फर्किएपछि अहिले गाउँको स्वरूप नै फेरिएको बेनी नगरपालिका–२ ज्यामरुककोटका ८६ वर्षीय रणबहादुर घिमिरेले बताए।
‘पहिला शून्यशून्य देखिने गाउँ अहिले भरिभराउ भएको छ’, घिमिरेले भने, ‘आपत्विपत, संकट र महामारीमा मानिसलाई गाउँ नै प्यारो लाग्दोरहेछ।’
गाउँमा फर्केर आफ्नो १६ रोपनी खेत र बारीमा ५०० बढी मालभोग जातका केराका बिरूवा लगाउँदै गरेका बगरफाँटका दुर्गा थापाले गाउँमा सुरक्षा र आनन्द दुवै पाइने भएकाले सहरको त्रासलाई भुलाउन आफू गाउँमा आएको बताए।
वर्षौंदेखि बाँझो रहेका खेतबारीमा अहिले हरियाली छाएको र उत्पादनमा वृद्धि हुने लक्षण देखिएको स्थानीय कृषकले बताएका छन्।
कोरोनाका कारण उद्योग, शिक्षा, रोजगारलगायत धेरै क्षेत्र प्रभावित भएका छन्। तर कृषि र स्वास्थ्य क्षेत्रमा भने निकै सुधारका संकेत देखिएका सरोकारवालाको भनाइ छ।रासस
